ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ-Το Βήμα Online – Αφιέρωμα

Μια θεατρική διαδρομή που μετράει 40 χρόνια αδιάκοπης λειτουργίας με δυσκολίες, επιτυχίες, πολλά πρόσωπα και δεκάδες παραστάσεις συμπληρώνει εφέτος η Στοά. Το θέατρο που ίδρυσαν τον Δεκέμβριο του 1971 ο Θανάσης Παπαγεωργίου και η Ελένη Καρπέτα, γιορτάζει τα 40ά γενέθλιά του επιλέγοντας να ποντάρει για μία ακόμη χρονιά στο πείσμα του για το ελληνικό έργο και τους έλληνες συγγραφείς. Ο Μποστ, ο Μάριος Ποντίκας , ο Παναγιώτης Μέντης, ο Γιώργος Διαλεγμένος, ο Μήτσος Ευθυμιάδης, ο Γιώργος Μανιώτης, ο Γιάννης Ξανθούλης, ο Κώστας Μουρσελάς, ο Ευγένιος Τριβιζάς είναι μερικοί από τους έλληνες συγγραφείς των οποίων τα έργα παρήλασαν, αναδείχθηκαν και παίχτηκαν από τη σκηνή της Στοάς, η οποία ακολούθησε πιστά το δόγμα του Καρόλου Κουν: «Δίχως ελληνικό έργο δεν υπάρχει ελληνικό θέατρο».

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, ο ιδρυτής και ψυχή της Στοάς, στο μικρό πατάρι στο θέατρο του Ζωγράφου, επιμένει να διαβάζει περίπου 200 ελληνικά έργα ετησίως αναζητώντας αυτό που θα μπορέσει να κάνει παράσταση στο πλάι όλων των σημαντικών έργων του παγκοσμίου ρεπερτορίου στα οποία ποτέ δεν γύρισε την πλάτη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΜΠΟΣΤ
Στον συνεργάτη της Στοάς Μποστ που εφέτος συμπληρώνονται 15 χρόνια από τον θάνατό του (15.12.1995) είναι αφιερωμένη η εκδήλωση που έχει προγραμματιστεί για τις 14 Δεκεμβρίου στο θέατρο Στοά, στο οποίο έχουν ανεβεί τέσσερα έργα του. Ο Θ. Παπαγεωργίου μιλώντας στο «Βήμα» (Οκτώβριος 2001) για τον αγαπημένο φίλο και συνεργάτη του, επισήμανε μεταξύ άλλων:

«…Ηταν άνθρωπος που αν κάτι δεν του άρεσε θα το έλεγε δυνατά.Αν έβλεπε έναν ομοφυλόφιλο στη σκηνή θα ΄λεγε στο διπλανό του:“Πούστη θα τον βγάλει τον ρόλο;”. Γινόταν ένας χαμός και ο ηθοποιός μαγκωνόταν.Κι εκείνος απορούσε:“Μα τι είπα;”.Δεν καταλάβαινε τη διαφορά.Το έλεγε από αγνότητα όχι από κακία.

…Ανέτρεπε τα πάντα μέσα από την προσωπική λογική του, την ειρωνεία του. Δεν είχε μαστίγιο, είχε ευγένεια.

…Είχε άγχος για τις παραστάσεις και πολλή αγωνία.Αλλά δεν το έδειξε ποτέ. Σημαντική στιγμή ήταν όταν παίχτηκε στο Ηρώδειο το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», έτρεμε από την αγωνία του.

…Αντιδρούσε.Ελεγε:“εμένα αυτό δεν μ΄ αρέσει αλλά κάνε ό,τι θες” με λίγο θυμό.Και μετά,όταν το έβλεπε στη σκηνή γκρίνιαζε. “Μπα, έτσι θα το κάνεις τελικά;”.

…Ηταν της άποψης ότι το θέατρό του είχε ανάγκη από ηθοποιούς να κάθονται σε καρέκλες και να διαβάζουν τους ρόλους τους. Ο λόγος ήταν αυτό που τον ενδιέφερε».

Οι εκδηλώσεις